Cladrastis kentukea
Strączyn żółty

Strączyn żółty to drzewo wysokości do 10 m (w swojej ojczyźnie do 20 m), o nisko rozgałęzione i o szerokiej koronie. Pień pokryty gładką korowiną podobny do buka. Drewno zabarwione na żółto. Młode pędy nagie, zielonkawoszare. Pąki ukryte w nasadach ogonków liściowych. Liście nieparzysto- pierzaste, ustawione skrętolegle, 7-9 listkowe, nagie, długości do 30 cm. Listki duże, szerokie, eliptyczne lub jajowate, długości 8-12 cm, wierzchołkowy listek charakterystycznie rozszerzony. Jesienią liście przebarwiają się na żółto. Kwiaty motylkowate, białe, pachnące, w szerokich, luźnych, zwisających wiechach długości do 40 cm. Kwitnie w czerwcu. Strąki płaskie, suche, długości do 8 cm, dojrzewają we wrześniu i przez zimę pozostają na drzewie.

W Europie uprawiany był od początku XIX w. W Polsce rzadko spotykany w parkach. Dość wytrzymały na niskie temperatury. W zachodniej Polsce nie przemarza nawet podczas bardzo surowych zim. Oryginalne i dekoracyjne drzewo, zwłaszcza w okresie kwitnienia i jesiennego przebarwiania liści. Polecany do parków i zadrzewień osiedlowych, przede wszystkim w zachodniej i południowo-zachodniej Polsce. Kwiaty miododajne. Wymaga dość żyznych, świeżych gleb wapiennych i zacisznych, słonecznych stanowisk. Sadzić należy pojedynczo na trawnikach lub w luźnych grupach. Rozmnaża się z nasion, które należy wysiewać wiosną. Młode rośliny są wrażliwe na mrozy.