Heptacodium miconioides
Heptakodium chińskie

Roślina ta staje się ostatnio modna, choć na razie tylko w ogrodach botanicznych. Po raz pierwszy została znaleziona na początku XX wieku przez podróżnika i „łowcę roślin” Ernesta Wilsona w zachodnich Chinach, o czym świadczy zasuszony okaz zielnikowy. Jednak do lat osiemdziesiątych krzew ten w ogóle się nie rozpowszechnił. Dopiero w 1981 roku wyprawa chińsko-amerykańska znalazła jeden jego okaz i od niego pochodzą wszystkie egzemplarze rosnące obecnie w ogrodach botanicznych świata. W Polsce można go zobaczyć w kilku kolekcjach, np. w Powsinie i w Rogowie.

Jest to duży i szybko rosnący krzew, zrzucający liście. Z wiekiem tworzy zwykle kilkupniowe formy drzewkowate o wyprostowanym pokroju. Może być również prowadzony w formie jednopniowej. Najstarsze okazy w Polsce mają obecnie 5 m wysokości, a najstarszy europejski drzewkowaty okaz z początku lat osiemdziesiątych XX w. w Arboretum Hilliera mierzy około 7–8 m. Charakterystyczna dla tego gatunku jest silnie łuszcząca się jasna kora, podobnie jak u kolkwicji chińskiej. Liście są jajowate z zaostrzonym wierzchołkiem. Obok nerwu głównego, po obu jego stronach przebiegają dwa charakterystyczne równoległe nerwy. Kwiaty ukazują się wyjątkowo późno, bo dopiero we wrześniu. Są białe, drobne, czteropłatkowe i przyjemnie pachną. Umieszczone są w gęstych, licznych wiechach na końcach pędów (fot. 6). Wewnątrz wiechy kwiaty są zebrane w okółki, zwykle po 7 sztuk, stąd nazwa angielska rośliny — Seven Son Flower. Zaraz po przekwitnięciu pojawiają się owoce — drobne torebki z wydłużonymi czerwonymi działkami kielicha, do złudzenia przypominające kwiaty i, równie jak one, dekoracyjne (fot. 7). W naszym klimacie niekiedy dojrzewają przed mrozami.