Fagus engleriana
Buk Englera

Niewysokie drzewo dorastające do wysokości 10-15 m, zwykle już nisko nad ziemią rozgałęzione na kilka pni o gładkiej, szarej korze. Korona kulista, ale dość mocno spłaszczona. Liście długości 6-12 cm, są wąskie i długie, eliptyczne, z obu końców ostre, o pofalowanym brzegu, matowe, jasne i lekko niebieskawe,  spodem – sinawe lub jakby srebrzyste. Jesienią liście robią się pomarańczowobrązowe i żółte. Kwiaty drobne, bez znaczenia ozdobnego, rozwijają się w końcu kwietnia lub na początku maja. Owoce to trójgraniaste orzeszki („bukiew”), zwykle po dwa – osłonięte są czterema zdrewniałymi okrywami, które pokrywają drobniutkie, długie, listkowate w kształcie wyrostki.

Pochodzi ze środkowych Chin. Odporny na mróz (strefa 5a). Wymaga żyznego, głęboko uprawionego podłoża, o umiarkowanej wilgotności i odczynie od słabo kwaśnego po obojętny. Zdecydowanie nie lubi suchej ziemi i suchego powietrza. Gatunek bardzo rzadko spotykany w uprawie, do stosowania we wszelkich rodzajach założeń ogrodowych, musi być sadzony tak, by uwydatnić zalety pokroju i elegancki rysunek liści.